czwartek, 19 czerwca 2014

Prenota la Domenica...




Sylwia: Podstępem namówiłam Cię na tę sesję…
Agnieszka: To prawda. Mam tyle pracy, że nie wiem jak się nazywam.
Sylwia: A jednak udało Ci się obrobić dużooo zdjęć, bo pierwotnie miało być 5.
Agnieszka: He, he wiedziałaś, że jak się wkręcę to zawale noc, ale je zrobię te foty.
Sylwia: No co ty? W życiu! :P
Agnieszka: Jesteś okropna, ale jakoś się zemszczę. Teraz niestety uciekam, bo ja mam pracowity weekend w przeciwieństwie do Ciebie!
Sylwia: Oj tam, oj tam. Ja cały czas pracuje. Mam 2 dzieci, męża i psa.
Agnieszka: Jasne… Opowiadaj o książce, stylówie. Ja lecę.
Sylwia: Książka jest…, młodzieżowo ujęłabym ją takim słowem na „z”, ale jestem nauczycielką i mi nie wypada. Mąż ją kupił, bo czytał bloga autora i był zachwycony. Mówił, że fajna, że kurator sądowy ją pisze. Ale pisze tak, że jak się czyta to można i śmiać się i płakać i się wkurzyć i wzruszyć ramionami. No to sobie pomyślałam a przeczytam, zobaczę, sprawdzę. I mowę odebrało. Odebrało ponieważ pan kurator pisze o swojej pracy, o rzeczywistości która jest bardzo blisko, a zarazem daleko dla nas „normalnych”. Pisze o tragedii, o nieumiejętności przystosowania, o dzieciach bez przyszłości, o dramatach. Pisze krótkie, ale przejmujące opowiadania. Używa języka ostrego, ciętego, czasem nasyconego wulgaryzmami (ale uzasadnionymi) . W tym języku jednak oddaję całą istotę swojej pracy i ludzi z którymi pracuje. Książka, która w obliczu naszego bloga o modzie, mizdrzeniu się do aparatu, mówienia o dobrym jedzeniu może wydać się nie na miejscu. Ale co tam. Czasem potrzeba nam zderzenia się z rzeczywistością, nabrania dystansu i rozejrzenia się dookoła na ludzi. Książka wciska w fotel. Polecam po stokroć!















 Spodnie: reserved, buty:rebbok, torba: baba